Βακτηριακή κηλίδωση
Παθογόνο αίτιο: Xanthomonas campestris pv. malvacearum (Gamma Proteobacteria, Xanthomonadaceae)
Συνθήκες ανάπτυξης-Βιολογικός κύκλος
Το παθογόνο είναι ένα αρνητικό κατά Gram βακτήριο που φέρει ένα πολικό μαστίγιο. Διατηρείται στα φυτικά υπολείμματα και στο σπόρο. Εισέρχεται στους φυτικούς ιστούς από φυσικά ανοίγματα (στομάτια) ή από πληγές. Στα νεαρά σπορόφυτα αρχικά μολύνονται οι κοτυληδόνες και αργότερα τα φύλλα, οι βλαστοί και τα καρποφόρα όργανα. Το βακτήριο μεταδίδεται με το μολυσμένο σπόρο, το νερό και τον αέρα προκαλώντας νέες μολύνσεις. Η ασθένεια ευνοείται από υψηλή θερμοκρασία, περίπου 30οC και από υψηλή σχετική υγρασία.
Συμπτώματα-Ζημία
Η ασθένεια προσβάλει τα φυτά σε όλα τα στάδια ανάπτυξής τους και τα συμπτώματα διαφέρουν ανάλογα με το προσβεβλημένο όργανο. Η ένταση και η έκταση της προσβολής εξαρτάται από το μέγεθος του μολύσματος, την ποικιλία του φυτού και τις περιβαλλοντικές συνθήκες. Στα φύλλα σχηματίζονται σκούρες πράσινες, υδατώδεις, γωνιώδεις κηλίδες που περιορίζονται από τα νεύρα και που αρχικά είναι πιο εμφανείς στην κάτω μεριά του ελάσματος. Προοδευτικά οι κηλίδες παίρνουν ένα σκούρο καφέ ως μαύρο χρώμα με ανοιχτόχρωμο κέντρο και είναι ευδιάκριτες και στην πάνω επιφάνεια του φύλλου. Στις ευαίσθητες ποικιλίες οι κηλίδες μεγαλώνουν και επεκτείνονται καλύπτοντας τη μεγαλύτερη επιφάνεια του ελάσματος η οποία κιτρινίζει και τελικά ξηραίνεται. Παρόμοιες κηλίδες παρατηρούνται και στις κοτυληδόνες κατά το φύτρωμα των νεαρών σποροφύτων όταν το παθογόνο βρίσκεται στο έδαφος ή το σπόρο. Από τις κοτυληδόνες το παθογόνο κινείται διασυστηματικά στους βλαστούς και στους μίσχους των φύλλων οδηγώντας στο θάνατο των φυτών. Στα μεγαλύτερα φυτά εμφανίζονται υδατώδεις κηλίδες στο στέλεχος και τους κύριους βλαστούς οι οποίες αργότερα γίνονται επιμήκεις, μαύρες και περιβάλλουν τους ιστούς με αποτέλεσμα οι βλαστοί να σπάνε. Στα βράκτια και τα αναπτυσσόμενα καρύδια εμφανίζονται υδατώδεις, σφαιρικές κηλίδες οι οποίες αργότερα γίνονται μαύρες και προοδευτικά διατρυπούν το φλοιό των καρπόφυλλων προκαλώντας εσωτερική σήψη. Εσωτερικά του καρυδιού, οι ίνες του βαμβακιού γίνονται υδαρείς, παίρνουν ένα καφέ χρώμα και σαπίζουν. Οι προσβεβλημένοι φυτικοί ιστοί αποτελούν πηγές εισόδου για δευτερογενείς μολύνσεις από άλλους παθογόνους μικροοργανισμούς π.χ. Aspergillus niger ή Rhizopus stolonifer μειώνοντας ακόμη περισσότερο την παραγωγή.
Τρόποι καταπολέμησης
Για να διαβάσετε περισσότερα για τα μέτρα αντιμετώπισης πατήστε ΕΔΩ
Βερτισιλλίωση
Παθογόνο αίτιο: Verticillium dahliae (Sordariomycetes , Moniliacae)
Συνθήκες ανάπτυξης-Βιολογικός κύκλος
Ο μύκητας διατηρείται για μεγάλο χρονικό διάστημα στο έδαφος και στα φυτικά υπολείμματα με τη μορφή μαύρων μικροσκληρωτίων. Κάτω από κατάλληλες συνθήκες και μετά από έκκριση ουσιών από τις ρίζες τα μικροσκληρώτια βλαστάνουν προς μυκηλιακή υφή και το παθογόνο εισέρχεται στους φυτικούς ιστούς με απευθείας διάτρηση των επιδερμικών κυττάρων ή από πληγές. Το μυκήλιο του μύκητα διαπερνά το φλοιώδες παρέγχυμα της ρίζας και αναπτύσσεται στα αγγεία του ξύλου. Μέσα στα αγγεία παράγει κονίδια που μεταφέρονται στα ανώτερα μέρη του φυτού με τη βοήθεια του ανοδικού ρεύματος. Με το θάνατο του φυτού σχηματίζονται τα μικροσκληρώτια του παθογόνου. Ο μύκητας μεταφέρεται με το μολυσμένο έδαφος, το νερό, τον αέρα και τα φυτικά υπολείμματα. Η ασθένεια ευνοείται από θερμοκρασία εδάφους και αέρος περίπου 20-23οC, από τη χρήση μεγάλης ποσότητας αζωτούχων λιπασμάτων, από εδάφη με pH πάνω από 7 και χαμηλή αγωγιμότητα νερού.
Συμπτώματα-Ζημία
Το παθογόνο προσβάλει το αγγειακό σύστημα των φυτών με αποτέλεσμα τη μείωση της παραγωγής και την υποβάθμιση της ποιότητας του βαμβακιού. Η έκταση και η ένταση των συμπτωμάτων εξαρτώνται από τη μολυσματικότητα και την ποσότητα του μύκητα στο έδαφος, την ευπάθεια του φυτού-ξενιστή και από τις περιβαλλοντικές συνθήκες και εμφανίζονται συνήθως όταν εμφανίζονται τα πρώτα καρύδια. Η ασθένεια προσβάλει το αγωγό σύστημα που μεταφέρει νερό μέσα στο φυτό. Ο μύκητας καθώς αναπτύσσεται στα ξυλώδη αγγεία παράγει κυτταρινολυτικά και πυκτινολυτικά ένζυμα και τοξίνες καταστρέφοντας τα αγγεία, ενώ ως αντίδραση στη μόλυνση παράγονται από το φυτό αλλά και από το παθογόνο κόμμεα και ρητίνες που αποφράσουν τα αγγεία. Οι προσβεβλημένοι ιστοί παίρνουν ένα σκούρο κίτρινο ως σκούρο καστανό χρώμα. Ως συνέπεια αυτού εμποδίζεται η πρόσληψη και η κίνηση του νερού στο φυτό με αποτέλεσμα να επέρχεται μαρασμός. Αρχικά παρατηρείται κάμψη των φύλλων προς τα κάτω κυρίως τις πιο ζεστές ώρες της ημέρας που επανέρχεται το πρωί, ενώ αργότερα γίνεται μόνιμος. Στα φύλλα εμφανίζονται αρχικά καστανοκίτρινες, μεσονεύριες κηλίδες που αργότερα γίνονται καστανές και νεκρωτικές . Τα φύλλα ξηραίνονται και πέφτουν. Τα προσβεβλημένα φυτά παραμένουν καχεκτικά και νάνα και τελικά ξηραίνονται.
Τρόποι καταπολέμησης
Για να διαβάσετε περισσότερα για τα μέτρα αντιμετώπισης πατήστε ΕΔΩ
Φουζαρίωση
Παθογόνο αίτιο: Fusarium spp. (Sordariomycetes, Nectriaceae)
Συνθήκες ανάπτυξης-Βιολογικός κύκλος
Κύριο παθογόνο αίτιο της ασθένειας είναι ο μύκητας Fusarium oxysporum f.sp. vasinfectum. Το παθογόνο διατηρείται για μεγάλο χρονικό διάστημα στο έδαφος και στα φυτικά υπολείμματα με τη μορφή χλαμυδοσπορίων . Με κατάλληλες συνθήκες τα χλαμυδοσπόρια βλαστάνουν προς μυκηλιακή υφή και ο μύκητας εισέρχεται στους φυτικούς ιστούς από πληγές του ριζικού συστήματος, που δημιουργούνται από νηματώδεις, ή με απευθείας διάτρηση των επιδερμικών κυττάρων των ριζών. Το μυκήλιο του μύκητα διαπερνά το φλοιώδες παρέγχυμα της ρίζας και αναπτύσσεται στα αγγεία του ξύλου. Μέσα στα αγγεία παράγει μικροκονίδια που μεταφέρονται στα ανώτερα μέρη του φυτού με τη βοήθεια του ανοδικού ρεύματος. Με το θάνατο του φυτού σχηματίζονται τα χλαμυδοσπόρια του παθογόνου. Μετάδοση του μύκητα μπορεί να γίνει με το μολυσμένο έδαφος, το νερό, τον αέρα, το σπόρο, τα μολυσμένα φυτάρια και τα καλλιεργητικά εργαλεία. Η ασθένεια ευνοείται από θερμοκρασία εδάφους και αέρος περίπου 27-30oC, από τη χρήση μεγάλης ποσότητας αμμωνιακών και αζωτούχων λιπασμάτων, από αμμώδη εδάφη με pH κάτω από 6,5 και υψηλή αγωγιμότητα νερού (αλατούχα ή σκληρά νερά).
Συμπτώματα-Ζημία
Το παθογόνο προσβάλει το αγγειακό σύστημα των φυτών με αποτέλεσμα τη μείωση της παραγωγής και την υποβάθμιση της ποιότητας του βαμβακιού. Η έκταση και η ένταση των συμπτωμάτων εξαρτώνται από τη μολυσματικότητα και την ποσότητα του μύκητα στο έδαφος, την ευπάθεια του φυτού-ξενιστή και από τις περιβαλλοντικές συνθήκες και εμφανίζονται συνήθως όταν εμφανίζονται τα πρώτα άνθη. Η ασθένεια προσβάλει το αγωγό σύστημα που μεταφέρει νερό μέσα στο φυτό. Ο μύκητας καθώς αναπτύσσεται στα ξυλώδη αγγεία παράγει κυτταρινολυτικά και πυκτινολυτικά ένζυμα και τοξίνες καταστρέφοντας τα αγγεία, ενώ ως αντίδραση στη μόλυνση παράγονται από το φυτό αλλά και από το παθογόνο κόμμεα και ρητίνες που αποφράσουν τα αγγεία. Οι προσβεβλημένοι ιστοί παίρνουν ένα σκούρο καστανό ως μαύρο χρώμα. Ως συνέπεια αυτού εμποδίζεται η πρόσληψη και η κίνηση του νερού στο φυτό με αποτέλεσμα να επέρχεται μαρασμός. Αρχικά παρατηρείται κάμψη των φύλλων προς τα κάτω κυρίως τις πιο ζεστές ώρες της ημέρας που επανέρχεται το πρωί, ενώ αργότερα γίνεται μόνιμος. Χαρακτηριστικός είναι ο απότομος καθολικός μαρασμός μετά από βροχή η οποία ακολουθείται από ξηρασία. Στα φύλλα εμφανίζονται αρχικά κίτρινες κηλίδες που αργότερα γίνονται καστανές και νεκρωτικές. Τα φύλλα ξηραίνονται και πέφτουν. Τα προσβεβλημένα φυτά παραμένουν καχεκτικά και νάνα και τελικά ξηραίνονται.
Τρόποι καταπολέμησης
Για να διαβάσετε περισσότερα για τα μέτρα αντιμετώπισης πατήστε ΕΔΩ
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις καλλιέργειες επισκεφθείτε το FarmaLearn, την Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη της Farmacon.
