Στην περίπτωση που ένας οπωρώνας έχει μολυνθεί από το βακτήριο τη μία χρονιά, οπωσδήποτε η φυτοπαθολογική προσέγγιση της εν λόγω καλλιέργειας θα πρέπει να είναι διαφορετική την επόμενη χρονιά διότι σίγουρα η ασθένεια υφίσταται στον οπωρώνα ακόμη.
Από τη στιγμή που η ασθένεια έχει κάνει την εμφάνιση της τη μια χρονιά, την αμέσως επόμενη χρονιά δε μιλάμε για πρόληψη της ασθένειας αλλά ήδη για αντιμετώπιση της προσβολής.
Καθώς τα δένδρα οδεύουν προς το λήθαργο
Μία από τις σημαντικότερες ενέργειες που θα πρέπει να γίνουν είναι να αφαιρεθούν οι προσβεβλημένοι βλαστοί, διότι μπορεί το παθογόνο να είναι σε λανθάνουσα κατάσταση κατά τη διάρκεια του χειμώνα, αλλά παρόλα αυτά διαχειμάζει στα έλκη των βλαστών και κάποια στιγμή την άνοιξη θα ξυπνήσει.
Γενικός κανόνας είναι πως όσο μεγαλύτερα είναι τα έλκη και τα κλαδιά τόσο πιθανότερη είναι η επιβίωση του βακτηρίου.
Αυτή την περίοδο που τα δένδρα εισέρχονται στο λήθαργο, είναι ιδανική για να αφαιρεθούν τα προσβεβλημένα κλαδιά, μιας και είναι αυτά με τη χαρακτηριστική εμφάνιση του βακτηριακού καψίματος αλλά και αυτά που θα αποφυλλωθούν τελευταία.
Το νεκρό ξύλο θα πρέπει να αφαιρεθεί διότι μπορεί να αποτελέσει καταφύγιο για άλλους φυτοπαθογόνους μύκητες.
Επίσης, σε νεότερους οπωρώνες καλό θα είναι να δούμε εάν υπάρχουν προσβολές στο ριζικό σύστημα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα προσβολής είναι δένδρα που έχουν αποχρωματιστεί μωβ και έχουν λεκέδες και νεκρωμένο ιστό στο υποκείμενο.
Έξοδος του οπωρώνα από το λήθαργο
Λογικά, το παθογόνο θα είναι ακόμη εκεί και θα περιμένει και αυτό να ξυπνήσει. Οι κατάλληλοι προστατευτικοί ψεκασμοί με τα κατάλληλα σκευάσματα θα πρέπει να γίνουν (π.χ. χαλκός, θειασβέστιο). Προσοχή απαιτείται για πιθανές φυτοτοξικότητες, γι’αυτό και οι ψεκασμοί θα πρέπει να γίνουν στις σωστές συγκεντρώσεις και στο κατάλληλο στάδιο.
Προσοχή!
Θα πρέπει οι ψεκασμοί να είναι επαρκείς και να καλύψουν όλες τις σειρές χωρίς να αφεθούν περιοχές αψέκαστες.
Επίσης η περίοδος της άνθησης είναι υψίστου κινδύνου για νέες προσβολές
Μία βδομάδα μετά την πτώση των πετάλων είναι πιθανό η λοίμωξη να υπάρξει ξανά.
Η στρατηγική είναι το παν
Η μηδενική ανοχή στο βακτήριο, των υπέρπυκνων οπωρώνων είναι το μόνο σίγουρο. Εάν λοιπόν ο απολογισμός της ζημία υπερβαίνει το 40-50%, τότε θα πρέπει να ληφθεί υπόψη η αντικατάστασή του.
Ίσως στο μέλλον ένας ρυθμιστής ανάπτυξης θα βοηθούσε.
Επιπλέον κίνδυνος οι νέες φυτεύσεις
Καθώς πολλά από τα συστήματα καλλιέργειας μετατρέπονται σε συστήματα V, συστήματα με υψηλό άξονα ανάπτυξης των δένδρων, ο κίνδυνος εμφάνισης του βακτηρίου είναι πολύ μεγάλος. Λόγω αυτού του συστήματος φύτευσης και ανάπτυξης των δένδρων, υπάρχει λιγότερο μόνιμο ξύλο το οποίο και θα αντιμετωπίσει τις εξάρσεις του βακτηρίου, όπου αυτές υπάρξουν, καθώς οι καλλιεργητές τείνουν να ωθήσουν τα δένδρα να φτάσουν στο κορυφαίο σύρμα.
Επίσης, τα πρώτα 5 χρόνια της ζωής τους, τα δένδρα αυτά είναι πολύ ευαίσθητα σε μολύνσεις από τη στιγμή που αυτά δέχονται έντονες πιέσεις ανάπτυξης.
Εκτός από τα άνθη τα οποία έχουμε ήδη αναφέρει, επίσης τα πράσινα μέρη είναι επιρρεπή σε μολύνσεις.
Τα τρυφερά πράσινα μέρη του δένδρου αποτελούν τις οδούς εισόδου του βακτηρίου προς τον κορμό του δένδρου. Γι’ αυτό το λόγο και η προσθήκη αζώτου δε θα ωφελούσε από τη στιγμή που προωθεί τη βλαστική ανάπτυξη.
Χαρακτηριστικά συμπτώματα της ασθένειας
► Νέκρωση ιστών (δείχνουν σαν καψαλισμένοι από φωτιά, γι’ αυτό η ασθένεια λέγεται «κάψιμο»
► Ανώριμοι καρποί υδαρείς, σκούροι πράσινοι, καστανοί που εκκρίνουν γαλακτόχρωμες έως κεχριμπαρένιες σταγόνες βακτηριακής εξίδρωσης σε υγρές συνθήκες.
► Μαραμένες ταξιανθίες που παραμένουν επάνω στο δένδρο.
► Φύλλα που φαίνονται αρχικά βρεγμένα-υδαρή με μεσονεύριες κηλίδες στο έλασμα οι οποίες εν συνεχεία συνενώνονται.
► Περιμετρική νέκρωση των φύλλων
► Στους προσβεβλημένους ετήσιους βλαστούς η κορυφή τους κάμπτεται χαρακτηριστικά σαν μπαστούνι (βακτηρία), μαραίνονται και γρήγορα νεκρώνονται δείχνοντας καμένοι.
