Η παρεμπόδιση της ηλιακής ακτινοβολίας έχει ως αποτέλεσμα τον περιορισμό του φυτρώματος των ζιζανίων, ιδιαίτερα εκείνων που απαιτούν φως για να φυτρώσουν. όμως τα ζιζάνια που δεν απαιτούν φως για να φυτρώσουν, καταστρέφονται μετά το φύτρωμα εξαιτίας της έλλειψης φωτοσυνθετικών προϊόντων. Αντιθέτως, τα πολυετή ζιζάνια επηρεάζονται ελάχιστα από την κάλυψη του εδάφους.
Τα υλικά που μπορούν να χρησιμοποιηθούν κατά την εδαφοκάλυψη είναι το άχυρο, τα πριονίδια, το χαρτί, τα φύλλα, τα κλαδιά δένδρων, τα φύλλα πλαστικού (μαύρου χρώματος).
Πώς εφαρμόζεται η εδαφοκάλυψη με τη χρήση φυτών;
Η χρήση φυτών για την αντιμετώπιση ζιζανίων περιλαμβάνει τη σπορά φυτών μέσα στη καλλιέργεια και εφαρμόζεται κυρίως στις δενδροκομικές καλλιέργειες. Συγκεκριμένα, η καλλιέργεια ψυχανθών ή αγρωστωδών μεταξύ των γραμμών των δένδρων μπορεί να συμβάλλει:
1. στην προστασία επικλινών εδαφών από τη διάβρωση,
2. στην αύξηση οργανικής ουσία του εδάφους(μετά από ενσωμάτωση των φυτών),
3. στον περιορισμό εξάπλωσης των ζιζανίων.
Εντούτοις η μέθοδο αυτή:
1. απαιτεί κατεργασία του εδάφους,
2. δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε περιοχές που υπάρχει έλλειψη νερού για άρδευση και χαμηλό ύψος βροχοπτώσεων.
Η ενσωμάτωση φυτικής μάζας ορισμένων φυτών στο έδαφος μειώνει τη φυτρωτική ικανότητα των ζιζανίων και περιορίζει την ανάπτυξη τους εξαιτίας απελευθέρωσης χημικών ουσιών, τοξικά για τα ζιζάνια (μορφή αλληλοπάθειας) ή της φυσικής αποδόμησης των φυτικών υπολειμμάτων. Τα φυτά που χρησιμοποιούνται για το σκοπό αυτό είναι τα χειμερινά σιτηρά(κριθάρι, βρώμη) και τα ψυχανθή (τριφύλλι, βίκος). Η σπορά αυτών γίνεται το φθινόπωρο, ενώ την άνοιξη καταστρέφονται, είτε παραμένουν στην επιφάνεια του εδάφους ως υλικό κάλυψης, είτε ενσωματώνονται στο έδαφος με μηχανικά μέσα.
Η ενσωμάτωση νωπής φυτικής μάζας αλληλοπαθητικών φυτών έχει αυξήσει σε πολλές περιπτώσεις την απόδοση φυτών μεγάλης καλλιέργειας όπως είναι ο αραβόσιτος και το βαμβάκι. Το γεγονός αυτό αποδίδεται πρωτίστως στη μείωση του φυτρώματος των ζιζανίων και δευτερευόντως στη βελτίωση της ικανότητας του εδάφους για συγκράτηση υγρασίας, την αύξηση της οργανικής ουσίας και τον περιορισμό της διάβρωσης. Έχει αποδειχθεί ότι η σίκαλη και το κριθάρι έχουν τη δυνατότητα να απελευθερώνουν φυτοτοξικές ουσίες στο περιβάλλον και να εμποδίζουν τη βλάστηση των ζιζανίων.
Πηγή: Σύγχρονη Ζιζανιολογία, Ιωάννης Βασιλάκογλου, Αθήνα 2008, Εκδόσεις Σταμούλη Α.Ε.
