Κουσκούτα
Η κουσκούτα έχει εξαπλωθεί σε χώρες της Ευρώπης σε καλλιέργειες όπως είναι το τριφύλλι, τα κρεμμύδια, η πατάτα και αρκετά καλωπιστικά. Επηρεάζει την ανάπτυξη και τη παραγωγή των προσβεβλημένων φυτών. Οι απώλειες κυμαίνονται από ελάχιστες έως ολοκληρωτική καταστροφή της καλλιέργειας. Μπορεί ακόμη να λειτουργεί ως «γέφυρα» για τη μετάδοση ιών από προσβεβλημένα σε υγιή φυτά.
Οι βλαστοί της κουσκούτα, είναι λείοι, διακλαδισμένοι, νηματοειδείς με κίτρινο προς πορτοκαλί χρωματισμό και έχουν την ικανότητα να αναρριχώνται και να παραμένουν επάνω σε βλαστούς άλλων φυτών. Δεν διαθέτουν φύλλα αλλά κάποιες μικροσκοπικές φολίδες στη θέση των φύλλων.
Οι σπόροι της κουσκούτας διαχειμάζουν σε προσβεβλημένους αγρούς ή βρίσκονται αναμεμειγμένοι με σπόρους καλλιεργούμενων φυτών. Κατά τη διάρκεια της καλλιεργητικής περιόδου ο σπόρος ριζοβολεί και παράγει ένα κίτρινο λεπτό βλαστό και καθόλου ρίζες. Αυτός ο βλαστός περιστρέφεται γύρω από το φυτό – ξενιστή που θα εντοπίσει και αναπτύσσει «μυζητήρες». Με αυτό το τρόπο διεισδύει στο φυτό – ξενιστή και απορροφά θρεπτικές ουσίες και νερό.
Σύντομα μετά την ολοκλήρωση της επαφής με τον ξενιστή, η βάση της κουσκούτας μαραίνεται και ξηραίνεται έτσι ώστε η κουσκούτα να χάσει κάθε επαφή με το έδαφος και να εξαρτάται αποκλειστικά από το ξενιστή. Η κουσκούτα συνεχίζει να αναπτύσσεται και να προσβάλει θρεπτικά φυτά. Παράλληλα έχει δημιουργήσει άνθη και παράγει σπόρους οι οποίοι μπορεί να μεταδοθούν σε μικρές αλλά και μεγάλες αποστάσεις.
Ο ιδανικός τρόπος αντιμετώπισης είναι η αποτροπή να περάσει στον αγρό. Στη περίπτωση όμως που υπάρχει ήδη στον αγρό μπορεί να αντιμετωπιστεί με ψεκασμούς νωρίς την καλλιεργητική περίοδο με ζιζανιοκτόνα επαφής.
Οροβάγχη
Η οροβάγχη εμφανίζεται κυρίως σε θερμές και ξηρές περιοχές στη Λεκάνη της Μεσογείου. Σε κάποιες περιοχές οι απώλειες που προκαλεί κυμαίνονται από 10 έως 70%.
Είναι ένα ετήσιο ή πολυετές φυτό υποκίτρινου χρωματισμού ύψους από 15 έως 50 εκατοστά. Έχει σαρκώδη βλαστό, φύλλα σε σχήμα λεπιοειδές και παράγει άνθη λευκά ή ελαφρώς μωβ.
Διαχειμάζει σαν σπόρος και μπορεί να επιβιώσει περισσότερο από 10 έτη στο έδαφος. Όταν ο σπόρος ριζοβολήσει παράγει ένα ριζίδιο το οποίο αναπτύσσεται προς τη ρίζα του φυτού-ξενιστή. Έτσι διεισδύει στο ξενιστή και απορροφά θρεπτικά στοιχεία και νερό. Το φυτό με αυτό το τρόπο συνεχίζει να αναπτύσσεται και να αναπαράγεται.
Η αντιμετώπιση του φυτού μέσα στον αγρό εξαρτάται από τη πρόληψη. Έχει αναφερθεί ότι το λινάρι μπορεί να χρησιμοποιηθεί σα φυτό παγίδα για την οροβάγχη. Οι εκκρίσεις των ριζών λιναριού είναι ελκυστικές προς την οροβάγχη, η οποία διεισδύει στο λινάρι αλλά δεν καταφέρνει να αναπτυχθεί. Επίσης έχει αποδειχθεί ότι κάποιοι μύκητες παρασιτούν στην οροβάγχη και μπορεί στο μέλλον να είναι χρήσιμοι για τη βιολογική καταπολέμησή της.
Πηγή: Φυτοπαθολογία Β΄ έκδοση, Ελευθέριος Κ.Τζάμος, Αθήνα 2017, Εκδόσεις Σταμούλη Α.Ε.
