Μπορεί να βρεθεί και σε αυτοφυή κατάσταση στα δάση της βορειοηπειρωτικής Ελλάδας, αλλά πάλι σε μεμονωμένα δένδρα.
Δεν θα πρέπει να συγχέεται με την Μεσκουλιά ή Εριοβότρυα η ιαπωνική (Eriobotrya japonica L. ή Rhaphiolepis loquata B.B. Liu & J. Wen κατόπιν αναθεώρησης του 2020, Οικογένεια: Rosaceae), η οποία αποκαλείται επίσης Μουσμουλιά και ο καρπός της αποκαλείται και αυτός μούσμουλο.
Είναι ιθαγενές της ανατολικής Ευρώπης δένδρο. Σε παλαιότερες δύσκολες ιστορικές εποχές για τη χώρα μας έπαιξε σημαντικότερο ρόλο στη διατροφή του πληθυσμού.
Πρόκειται περί δένδρου που μπορεί να φτάσει τα 5 μέτρα ύψος, με λογχοειδή προμήκη, χνουδωτά στην άνω επιφάνεια, πράσινα, λεία φύλλα. Είναι ελάχιστα απαιτητικό δένδρο σε εδαφικές συνθήκες και καλλιεργητικές φροντίδες, αγαπά όμως τον δροσερό προσανατολισμό. Τα άνθη του είναι μεγάλα, σχεδόν επιφυή σε έμφυλλα βραχυκλάδια, λευκά ή ροδίζοντα, με χνουδωτό κάλυκα, με σέπαλα μακρώς τριγωνικά και με 5 ισομήκη πέταλα (Φωτογραφία 1).
Φωτογραφία 1. Άνθος Μεσπιλέας.
Ο καρπός της μπορεί να φτάσει τα 5-7 εκατοστά, είναι απύρηνος, με μη ευχάριστη γεύση που μπορεί να χαρακτηριστεί τραχιά και στυφή (Φωτογραφία 2). Όταν υπερωριμάσει και αρχίσει να μοιάζει σαν σαπισμένος, καθίσταται ανεκτός προς βρώση. Παρόλα αυτά, ο καρπός της Μουσμουλιάς είναι θρεπτικότατος και πλούσιος σε βιταμίνες.
Φωτογραφία 2. Καρπός Μουσμουλιάς ή Μεσπιλέας.
Το δένδρο σήμερα δεν έχει κάποια ιδιαίτερη καλλιεργητική αξία. Ωστόσο παρουσιάζει ενδιαφέρον από θρεπτικής απόψεως και θα πρέπει να ελεγχθεί μήπως μπορεί ο καρπός να συμπεριληφθεί ως συστατικό σε φρουτόκρεμες, μαρμελάδες και άλλα προϊόντα.
