Κατά το παρελθόν, υπήρχε η αντίληψη ότι η επάρκεια πυριτίου στο έδαφος είναι ικανή για να καλύψει τις ανάγκες των φυτών.
Nεότερες έρευνες όμως αναγνωρίζουν ότι μόνο ελάχιστο ποσοστό του εδαφικού πυριτίου είναι διαθέσιμo στα φυτά και αυτό οφείλεται κυρίως στη συνεχή και εντατική εκμετάλλευση της Γης, καθώς και στην όλο και αυξανόμενη προσθήκη λιπασμάτων Ν (αζώτου), P (φωσφόρου) και Κ (καλίου) στο έδαφος.
Πλέον η σημασία του πυριτίου αναγνωρίζεται όλο και περισσότερο, αφού φαίνεται πως η επάρκεια πυριτίου συνδέεται με τις φυσιολογικές διεργασίες των φυτών, καθορίζοντας το παραγωγικό τους δυναμικό!
Το πυρίτιο απορροφάται από τα φυτά σε μορφή ορθοπυριτικού οξέoς (H4SiO4), από το εδαφικό διάλυμα.
Με τη βοήθεια εξειδικευμένων ομάδων πρωτεϊνών μετακινείται στα αγγεία του ξυλώματος και απο εκεί με τη διαδικασία της διαπνοής κινείται προς το βλαστό και τα φύλλα των φυτών, όπου πολυμερίζεται και αποτίθεται με τη μορφή φυτολίθων στους ιστούς, ενώ απελευθερώνεται νερό.
Τομείς Επίδρασης Πυριτίου:
✔ Δομική Σταθερότητα
✔ Βιοτικό Στρες
✔ Αβιοτικό Στρες
✔ Βέλτιστη Αξιοποίηση Θρεπτικών Στοιχείων
Επαρκείς συγκεντρώσεις πυριτίου στο φυτό συντελούν στη βελτίωση της δομικής του σταθερότητας (αποτιθέμενοι φυτόλιθοι πυριτίου), η οποία έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση του πλαγιάσματος στα σιτηρά, αλλά και την ανόρθωση των φύλλων με αποτέλεσμα την καλύτερη φωτοσύνθεση των φυτών. Οι αποτιθέμενοι φυτόλιθοι πυριτίου επίσης δρουν ως μηχανικά εμπόδια στην εισβολή φυτοπαθογόνων μικροοργανισμών, καθώς και στην τροφική δραστηριότητα διαφόρων εντόμων – εχθρών του φυλλώματος των φυτών.
Εκτός του ρόλου του ως δομικού συστατικού και μηχανικού εμποδίου, επίσης διεγείρει τη φυσική άμυνα των φυτών κατά του βιοτικού στρες (δράση εντόμων, μυκήτων, βακτηρίων κ.α.), ενεργοποιώντας την παραγωγή αντιοξειδωτικών ουσιών (π.χ. φυτοαλεξίνες, φαινολικές ενώσεις). Επίσης βελτιώνει την απορρόφηση και την αξιοποίηση των υπόλοιπων μακροστοιχείων και πιο συγκεκριμένα, βοηθά στη μετακίνηση του Καλίου μέσα στο φυτό, βελτιώνει τη βλαστική ανάπτυξη των φυτών αυξάνοντας την ποσότητα των αζωτοδεσμευτικών βακτηρίων και επιδρά στο μηχανισμό φωσφορυλίωσης, αυξάνοντας την παραγωγή των φυτών.