Είναι κάκτος ιθαγενής της περιοχής του Μεξικό που εγκλιματίστηκε σε όλες τις ξηροθερμικές, άνυδρες και ημιάνυδρες περιοχές του πλανήτη. Στη χώρα μας δεν υπάρχουν συστηματικές φυτείες παρά μόνο αυτοφυή φυτά, διάσπαρτα σε περιοχές της νότιας Ελλάδας, σχηματίζοντας πολλές φορές φυσικούς φράχτες (αν και γίνονται τελευταία κάποιες αξιόλογες προσπάθειες εμπορικής οργάνωσης της καλλιέργειας, κυρίως στην Κρήτη).

Πρόκειται περί παχύφυτου, πολυετούς, θαμνοειδούς ή δενδρόμορφου κάκτου που μπορεί να φτάσει τα 5 μέτρα ύψος, με σαρκώδη επίπεδα άρθρα, μορφής ελλειπτικού δίσκου, ενωμένα μεταξύ τους (Φωτογραφία 1). Δεν έχει ιδιαίτερες εδαφικές απαιτήσεις, αρκεί το έδαφος να μην είναι υγρό. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στην αξιοποίηση προβληματικών εδαφών όπως αβαθή, πετρώδη, αμμώδη, φτωχά, επικλινή που κινδυνεύουν με διάβρωση, κ.λπ. Τα άνθη του είναι κίτρινα, άμισχα και μεγάλα (διαμέτρου 7-10 εκ.).

Φωτογραφία 1. Φυτά Φραγκοσυκιάς.

Ο καρπός της είναι ωοειδής έως κυλινδρικός, κίτρινος ή κοκκινωπός όταν ωριμάσει, με μικρούς άκανθες στην επιφάνειά του σαν χνούδι (Φωτογραφία 2). Η σάρκα του είναι σαρκώδης, γλυκιά, χυμώδης, δροσιστική, πορτοκαλόχροα έως κοκκινωπή. Καταναλώνεται νωπός (αφού αποφλοιωθεί) και μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε μαρμελάδες και ποτά. Ωριμάζει από τα τέλη Ιουλίου έως το Σεπτέμβριο και η συγκομιδή μπορεί να γίνει με καλύπτρα, με γάντια ή με μηχανικά μέσα.

Φωτογραφία 2. Καρποί Φραγκοσυκιάς.

Ο καρπός της Φραγκοσυκιάς έχει μια μικρή εμπορική δυναμική σήμερα, σε επίπεδο τοπικών λαϊκών αγορών και γίνονται προσπάθειες επέκτασης της πώλησης σε μεγάλα σούπερ μάρκετ. Επίσης υπάρχει και η διέξοδος χρησιμοποίησής του στην παρασκευή μαρμελάδων ή άλλων προϊόντων όπως γλυκό κουταλιού, λουκούμια, λικέρ, κ.λπ. Αξιοσημείωτο είναι όμως ότι η κατανάλωση φραγκόσυκων αυξάνεται σταθερά κάθε χρόνο στις ευρωπαϊκές χώρες, καθιστώντας τον καρπό ελκυστικό εμπορικά για εξαγωγικό προσανατολισμό. Η καλλιέργεια προωθείται και από το ΥΠ.Α.Α.Τ. στις θερμές και ξηρές νότιες περιοχές της χώρας. Αξίζει να ληφθεί υπόψη και η εξαιρετική ανταπόκριση της Φραγκοσυκιάς όσον αφορά τη συγκράτηση επικλινών εδαφών που κινδυνεύουν με διάβρωση, καθώς και η αντοχή της σε πυρκαγιές, λόγω της μεγάλης περιεκτικότητάς της σε νερό.